Duchoty Gotyckie

Na wyjście do Barri Gotic między godziną pierwszą i drugą środowej nocy zmusza nas siła wyższa - pobliski przystanek autobusowy i powrotny lot z Girony kompana. Uliczna pustka, typowa dla środka tygodnia, jest powierzchowna - miasto, zwłaszcza w jego pokątnej formie, jest bowiem nadal żywe.

Nasze facjaty muszą być charyzmatyczne, bowiem w ciągu paru minut zaczepieni jesteśmy kilkakrotnie. Ładnie uśmiechnięte panie oferują nam wejście do klubu z darmowym drinkiem i porywającym do tanecznego szału DJ'em, czający się na rogach Pakistańczycy usiłują sprzedać niedostępne już o tej porze piwo, a ci czający się jeszcze bardziej rzucają półsłówka o wątpliwej jakości marihuanie, haszyszu i kokainie. I tak uparcie będą twierdzić, że jest 'very good'.

Węższe uliczki Barri Gotic wydają się momentami bardziej klaustrofobiczne od Raval, najpewniej przez szarości tamtejszych budynków. W tym wrażeniu jest jednak coś atrakcyjnego - być może są to jaskrawe światła barów i klubów mącące poranne ciemności, wsparte łypiącymi znad naszych głów latarniami ulicznymi. Przechodzimy spokojnie od jednej wyspy świateł do drugiej w poszukiwaniu odpowiedniego przyczółku na przesiedzenie kilkudziesięciu minut i wypicie poczekalnego piwa. Bar nazywa się Judas, z zewnątrz prezentuje się skromnie, a w środku pustki. Nie namyślając się za długo lądujemy przy stoliku.

Wita nas drobny, starszy pan o ciemnych oczach, do tego serdecznie uśmiechnięty. Wyblakła czerwień świateł w lokalu wraz z postacią właściciela tworzy nieco groteskową atmosferę. Po podstawieniu nam dwóch butelek San Miguela staruszek wraca do swojego stolika, skąd z zaintrygowaniem obserwuje zdarzenia serwowane z odbiornika telewizyjnego w kącie knajpy. Zasugerowani robimy podobnie.

Nienaturalnie entuzjastyczna kobieta reklamuje stolik asekuracyjny pod prysznic. To dzięki niemu wszelkie niebezpieczeństwa zostają zażegnane, a radości spływającej po czaszce wody ma nie być końca. Ekstatyczne przedstawienie trwa parę minut, a ustępuje w końcu lokalnym programom śledczym. Po wstępnym opisie sprawy panel ekspertów zaczyna debatę, wpierw o pani wytruwającej trutką na szczury swoje koleżanki, a następnie o panu, który z nudów wybijał swoich sąsiadów młotkiem.

Parę minut tych neurotycznych bajek działa zniechęcająco. Głowa prędko pogrąża się w poszukiwaniu innych bodźców. Kręcę oczami, zatrzymując się co chwilę na pojedynczych miejscach w barze - to na szeregu pucharów między butelkami, pustym kartonie po piwie Judas, czy przybrudzonej szybie. Na ulicy łysiejący gość tłumaczy coś przez telefon. Tuż za nim na zupełnie przypadkowej sofie, która w niejasny sposób znalazła się w tym nieprzypadkowym miejscu, spoczywa para opróżniająca butlę czerwonego wina. Łysielec kończy rozmowę, wchodzi na moment do baru, dłuższą chwilę obserwuje zdarzenia w telewizji i po chwili wychodzi bez słowa. Staruszek żegna go zdziwionym wzrokiem, by po chwili znów zatopić się w narracji porannych programów morderczych. Chwilę później idziemy w ślady łysego, odstawiamy butelki na ladę. Właściciel serwuje na koniec miły uśmieszek i ciche, nieco zachrypnięte 'Adeu'.